Het minste dat je van deze Turkse groep oud-gedienden kunt zeggen, is wel dat ze een aparte plaats bekleden in het muzikale landschap van vandaag. De band bestaat intussen ruim een kwart-eeuw en is in de loop der jaren geëvolueerd van “klassieke” psych-rock naar een absoluut vernieuwend ensemble, dat niet alleen de elektronica omarmd heeft, maar ook de waarde van straatgeluiden ontdekt heeft en verweeft met zijn dans-gerichte melodieën. Op die manier maken ze nu al, platen lang, een bijzonder fijne soundtrack voor jong en oud, voor stadsburgers en buitenlui.

Als je niet echt goed zou luisteren, zou je de muziek van stichters Murat Ertel (saz) en multi-instrumentalist Levent Akman, kunnen omschrijven als een lange psychedelische jam kunnen omschrijven, maar, naarmate je dichterbij komt, ontdek je de dub-invloeden, die, in combinatie met onmiskenbaar Turkse folk-klanken en de opnames van stadsgeluiden, die er doorheen geweven worden, zorgen voor een meer dan beklijvende grootstadssfeer.

Wie ooit in Istanbul rondwandelde -de plaattitel betekent overigens “Straten van Istanbul”-, kwam vast onder de indruk van het geheel van geuren, kleuren, klanken en geluiden, die misschien wel eigen zijn aan elke grote en drukke stad, maar die in Istanbul, dat met één voet in Europa staat en met de andere in Azië, komen de indrukken op een nog meer overweldigende manier binnen. Tel daarbij op, dat de band een aantal klassieke folk-elementen, compleet her-taalt naar vandaag -de saz klinkt nu eens doorheen een wah-wah pedaal, dan weer door de distortionknop van de versterker en wordt, in combinatie met drone-achtergronden, klepperende slagwerk-lepels en roffelende, dreigende percussie, omgetoverd tot een indrukwekkend decor, waarin de meeuwen letterlijk schreeuwen en de sax de gedroomde kompaan wordt van de bijzondere stem van Murats echtgenote Esma.

Het opnieuw in de kijker zetten van de traditionele Taksim -zij het op een heel hedendaagse manier- was één van de ingangspoorten van deze plaat. De Taksim is een beetje aan het verdwijnen, stelde Ertel vast en hij wilde die klassieke Turkse muziekvorm een soort nieuw elan geven, al wist hij vooraf dat zijn elektronische invulling helemaal niet strookt met de “conservatieve” aanpak van de traditionalisten. Het resultaat is nochtans behoorlijk indrukwekkend: bewerkte Taksims worden afgewisseld met psychedelische stukken, die tot 8 of zelfs 11 minuten kunnen duren, zodat je je nu eens aan de oever van de Bosphorus waant en dan weer midden een dansende menigte in eet nachtclub of, zoals in de openende track, de wachtzaal van een treinstation, waar de omroeper het vertrek van een internationale trein aankondigt.

Zo zit een stad in elkaar, en zo hoort de soundtrack bij een stadsimpressie te klinken. Istanbul slaapt nooit, de straatventers zijn er altijd, dag en nacht, de trams rijden af en aan en de mensen krioelen letterlijk als in een mierennest door elkaar. Druk, bij momenten vermoeiend, maar vooral altijd levendig en interessant. Een plaat als deze, maakt dat je zo meteen het vliegtuig op wil om er nog eens heen te gaan. Dàt is wat destijds bedoeld werd met de term “wereldmuziek” ! Heerlijke plaat !

(Dani Heyvaert)